جمعه ها همیشه برای من روز خاصی بودن و همیشه کل هفته رو منتظر رسیدنش بودم و حتی از عصر پنجشنبه این روند شروع میشد و این علاقه من فرای تعطیل بودن استراحت و این داستانا بود یه جور حس خاص ولی خب مدتهاست که این حسو حال رو از دست دادم! چرا؟! نمی دونم هیچ جوابی براش ندارم.
خیال و توهم
توی دنیای موازی الآن ما دست تو دست توی هوای برفی قدم زنان از خیابون پنجم وارد سنترال پارک می شیم و و بعد از کلی چرخیدن و کمی برف بازی با دستای از سرما قرمز به اولین کافی شاپی که بر میخوریم داخل می شیم و دوتا اَمریکانوی داغ همراه یه اسلایس براوونی سفارش میدیم و رخوت و سرمای نفوذ کرده به تنمونو بیرون می کنیم و درمورد هر چیزی که به فکرمون می رسه حرف می زنیم.
من الان باید نیویورک می بودم و برای شب و مراسم سال نو توی Times Square لحظه شماری میکردم! نه اینکه اینجا باشم تو این کشور درب و داغون.
لعنت به این شانس.
خودمو گول که نمی تونم بزنم! که با خودم که باید رو راست باشم! همیشه چیزی که توی فکر هست لزوما قابل اجرا نیس و هیچوقتم قرار نیس اجرا شه.........