برف

از پشت پنجره اتاقم دارم به دونه های برفی که آروم و بازیگوش تو هوا چرخ میخورن و روی سقف خونه همسایه تلنبار میشن نگاه میکنم و در سکوت محض از ماگ بزرگ قهوه که تو دستمه کم کم میخورم جوری که میخوام زود تموم نشه و از ذره ذره ش لذت ببرم و هیچ کافئینی هدر نره جوری که قد تموم شب طول بکشه. گاهی همین لحظات به ظاهر ساده حال آدمو خوب میکنه استرس و فکر و خیال رو بیرون می کنه و میشه همون چیزی که می خوای همون چیزی که باید باشه.