تنها حُسنی که اون دوره ۲۱ روزه قرنطینه واسه من داشت این بود که میزان و کیفیت غذام به شدت تنظیم شده بود و واقعا متناسب شده بود ولی بعدش دوباره همه رو ول کردم و همون سبک هر چی و هر وقت بخور رو در پیش گرفتم ولی اینجوری نمیشه باید دوباره به خودم بیام باید دوباره باشگاه رفتنو شروع کنم اینجوری نمیشه ادامه پیدا کنه.
هر چه بیشتر در تار و پودش بافته میشوی و شکل میگیری راحت تر ریشه های اتصال را با مقراض کینه و شاید کمی حسادت قیچی میکنم و این یعنی پایان کار برای همیشه....
حال و روزم دقیقا مثل معتادی شده که مدام سعی میکنه اعتیاد و وابستگیشو انکار کنه اینکه بگه دیگه درگیرش نیست و بیخیالش شده.